افزایش آسیب های اجتماعی در افغان آباد گنبدکاووس؛ زندگی زیر سایه فقر و نبود امکانات

یکی از ساکنان محله مدرسی (افغان آباد) گنبد در گفتگو با خبرنگار مهر می گوید: “مدت ها است همسرم دچار بیمار قلبی است و توان کار کردن ندارد. در این مدت سعی کردم با آشپزی و کار در منازل مردم امورات زندگی را بگذرانم اما با ماهی ۴۰۰ هزار تومان توان اداره زندگی را ندارم”.

زهرا که سه فرزند خود را به دلیل بیماری و فقر از دست داده و تنها یک فرزند دارد، ادامه می دهد: “درد آدم‌هایی مثل ما یکی دو تا نیست. اگر چه خداوند فرزندان دیگری را برای من نگه داشته اما به دلیل نداشتن توان مالی امکان فرستادن آن ها را به مدرسه ندارم”.

او می گوید: “زمان مراجعه به مدرسه برای نداشتن پول، بچه ها از نظر روحی صدمه می بینند و به همین خاطر تعداد زیادی از آن ها ترک تحصیل کرده اند”.

زهرا که خود ایرانی و همسری افغان دارد می گوید که هیچ کمکی به آن ها نمی شود و دیگر توان کار کردن در خانه های مردم را ندارد.

او که خانه اش فاقد حمام است و به لحاظ بهداشتی وضعیت نامطلوبی دارد از گزدیدگی بدن خود و دخترش نالان است و می گوید: “نزدیک دوماه است که بدنمان با نیش حشره ای زخم می شود و وقتی به مرکز بهداشت محله مراجعه کردم و موضوع را به آن ها اطلاع دادم، گفتند که به ما ربطی ندارد”.

رویاهایم راهی است برای رسیدن به آرزوها

یکی دیگر از ساکنان این منطقه که ۱۲ سال دارد و نامش سعید است، هم به دلیل فقر اقتصادی ترک تحصیل کرده و شغل آینده خود را در رویاهایش جستجو می کند و خودش معتقد است رویاهایم راهی است برای رسیدن به آرزوها. آن ها را دوست دارم.

زلیخا یکی دیگر از خانم های این محله است که در گفتگو با خبرنگار مهر می گوید: “سال ها است که همسرم به دلیل بیماری نمی تواند کار کند و این موضوع باعث شده تا زندگی برای ما به سختی بگذرد”.

او بیان می کند: “دخترم نازی مدت ۶ سال است که نامزد کرده است اما به دلیل نداشتن توان مالی نمی تواند زندگی مشترک خود را با همسرش آغاز کند و این باعث شده تا حتی دخترم برای خودکشی اقدام کند.

 بعد از جشن نازی، دامادم مبلغ پنج میلیون تومان به عنوان شیربها داد اما همه این مبلغ بابت درمان همسرم خرج شد و اکنون مانده ام که چه طور دخترم را راهی خانه بخت کنم تا سرانجامی گرم داشته باشد”.

«دوست محمد» ۳۶ ساله و معلول، یکی دیگر از چند صد ساکن این محله است که همراه با چهار برادر و خواهر معلول دیگر خود در شرایط نامساعدی زندگی می کند و به گفته خودش از خدمات حمایتی بهزیستی بهره مند نیستند.

او می گوید که خودش به صورت آماری تحت پوشش قرار گرفته ولی از داشتن حتی یک ویلچر برقی محروم هستند.

مادر دوست محمد که با کمک خیرین تعدادی وسیله مانند تلویزیون تهیه کرده، می گوید لوازم منزل چون یخچال و لباس شویی ندارم و بخاری که ابتدایی ترین کالا یک خانواده محسوب می شود هم ندارم و برای فرد دیگری است که به صورت امانت در اختیار ما گذاشته شده است.

او با صدایی لرزان می گوید: “اگر افغانی هستیم، انسان هم هستیم و حق زندگیی داریم. چرا مسئولان نگاهی به ما نمی کنند”.

مریم ساکن دیگر این منطقه که همسرش کارگر ساده ای است و بر اثر نوعی حساسیت تمام دستانش زخم شده می گوید که سه فرزند دارد و یکی دیگر را هم بادار است، اما به علت نداشتن پول کافی نمی تواند به پزشک و یا مراکز درمانی مراجعه کند و نه زخمهای دستش را میتواند مداوا کند و نه میداند چه زمانی وقت زایمانش است.